Wednesday 30 December 2015

वाह!

प्रभात समयी रवि किरणांनी
खुशाल चादर ओढून न्यावी
गर्द काजळी निशिरंगांची
सुप्त झोपल्या धरणी वरुनी ।

निळी निळाई उजळूनी यावी
क्षितीजावरी चांदी पसरावी
पुन्हा पाखरे घेत भरारी
सांतही गगना पल्याड जावी ।

तसेच काही होते रसिका ,
"वाह!" तुझी जेव्हा बघ येते
सुप्त झोपल्या प्रतिभेची मग
जणू चमचमती प्रभात होते ।

- कल्याणी कुलकर्णी
११:०६ सकाळी
३० / १२ / २०१५