आत्ताच एक छानसं लघु कथांच पुस्तक वाचून संपवलं.. त्याच रसग्रहण म्हणा किवा संक्षेपात केलेलं अवलोकन म्हणा .. माझ्या मोडक्या तोडक्या शब्दात जुळवा जुळव करून लिहिण्याचा प्रयत्न केलाय.
रुपमहाल
कधी टाळ्या, चित्कार, शिट्या अन चै अगद चै च्या हाके ला 'ओ' देत चिडलेल्या, त्रस्त झालेल्या, मद मस्त झालेल्या साठेमारीच्या हत्तीच्या पायी असो,
तर कधी माळवाच्या कडावर रणरणत्या उन्हात एका प्रेमळ पण कर्तव्यनिष्ठ, कुलाची अस्मिता जपण्यासाठी जीवाचे रान करणाऱ्या बापाच्याच हाताने असो ..
किंवा कधी दुर्दैवाने दरोडेखोर ठरवलेल्या गेलेल्या क्रांतिकारी प्रियकराच्या मिठीत शिरून केवळ दिलेल्या शब्दाला जगण्यासाठी म्हणून आनंदाने बंदुकीच्या गोळ्या झेलून असो..
तर कधी, ज्या हातांनी झोकात शिकार करायला शिकवली, लळा लावला, शाबासकी दिली त्याच हातानी विष चारून अन नंतर स्वतःला संपवून असो ..
कधी मान मराताबाची, पैशाची झिंग चढलेल्या पाटलाने दिलेल्या धोक्यामुळे झालेल्या अपघाताने कुस्तीत आजारी प्रतिस्पर्ध्याच्या बरगड्या मोडल्याने असो..
वा कधी जिथे उत्कटतेने स्वराराधना , प्रणय आराधना केली अन तितक्याच असीम भक्तिभावाने नर्मदेला रोजचा प्रणिपात केला
त्याच बुरुजावर प्रियकराच्या विरहात गळी हिरकणी उतरवून असो..
अनेक रूपे पण ... शेवट एकच... मृत्यू ... आणि .. आणि .. त्या नंतर वाचकाला लागून राहिलेली अस्वस्थता हुरहूर पण त्याच बरोबर .. एक अत्युच्च प्रतिभेने ओतप्रोत भरलेली साहित्यकृती वाचल्याचे समाधान..
म्हणजे .. रणजित देसाईचा "रुपमहाल"!
